عقل یا قلب ... یه دوراهی!...(۲)

نفهمیدی؟!...می گم که هر چیزی به عقلت بدی و تجزیه و تحلیل کنی تنها چیزی که عقلت به تو میده دودلی و نفرته!...نگرانیه!...پشیمونیه!...و هزار و هزار مواردی که می تونه زندیگتو خراب کنه و از خدا بخوای که کاش همون یه بارم نبودی!

Õ پس نتیجه اخلاقی:اگه داری رابطه ای رو شروع می کنی که اساس و بنیانش عشق و مسائل عاطفی نیست حتما عقلت رو دخالت بده مگر اینکه عقلت مشکل داشته باشه که باید بری بسوزی و بسازی!

اما مسئله ی دوم شروع یه رابطه ی رمانتیک از همون اغاز ارتباطه.علتش چی می تونه باشه؟

این یعنی از همون اول با خریت چشمارو بستن و یه رابطه ای که پایانش روشنه رو شروع کردن...

Õ خوب حالا دیگه هر کی این خریت چیزای دیگه ای معنا می کنه و واسه ی خودش دلیل می تراشه به درجات بالاتری از خریت داره صعود می کنه ـ بگم اینجا با کسی تعارف نداریم!!! ـ

اینم شبیه همونه که فرصت داشتی با چشمای باز نگاه کنی اما...

اهان!یه چیزه دیگه هم یادم اومد.یه چیزه دیگه هم هست.تو چشمات بازه ... خوبی ها و بدی هایی از طرف مقابلت می بینی...مقایسه می کنی...فرصت داری!اما بی خبر از اینکه دلت داره نق می زنه و از گریه و زاری دست بر نمی داره که یا همون یا هیچکی!اینجا باید چی کار کرد ؟! تو چشمات بازه ... در حالی که عاشق هم هستی .

به نظرم این بدترین دو راهیه!حداقل کسی که عاشقه یه راهی می ره ـ حداقل با اطمینان ـ یا کسی که عاقله یه راه دیگه که درسته رو انتخاب می کنه و به خاکی هم نمی زنه!اما کسی که هم عاقله هم عاشق...دوراهی در وجود خود!اونوقته که از هم می پاشی!دیوانه می شی!اما یه راه هست!!!

اینکه بشینی و یه جلسه تشکیل بدی با عقلت و قلبت! ـ نترس!اگه اینجوری دیوونه بشی که بهتره! ـ و شروع کنی از هر دوشون بپرسی که دلایلشون واسه ادامه ارتباط یا قطعش چیه؟!البته با دلایل قانع کننده...

اینجا حتما باید بی طرف باشی و حتما باید به هر دو شون بها بدی!میدون بدی تا می تونن جولان بدن!و اگه نمی تونی باید از کسی کمک بگیری!و مطمئن باشی که هم عقلت و هم دلت راحت می تونن حرفاشونو بزنن!و اینجاست که فرصت دادی به عقلت و قلبت که حالا که میدونی هست تو رو متقاعد کنن و بعد دقیق به حرفاشون فکر می کنی .و مطمئنا این تصمیم با تصمیم قبلیت کاملا می تونه متفاوت باشه بدون پشیمونی...

þ البته راهه حلی که گفتم به نظر من درسته...خوشحال می شم نظرتتون رو در این مورد بدونم...